Kaupmannahafnarferð

Við fórum til Kaupmannahafnar fyrstu helgina í mars… föstudagurinn byrjaði reyndar hér heima, sækja Bjór! og detta í viðtal á Harmageddon.

Föstudagurinn

Flugið var á þægilegum tíma, upp úr hádegi og við fengum fínan mat í Saga Lounge fyrir flug.

Bryndís og Michael tóku á móti okkur á flugvellinum og fóru með okkur heim í bjór (Grimbergen og Bjór! sem við höfðum dröslað með okkur) og þrjár Whisky tegundir. Þau gáfu mér þessar fínu gjafir, danskt gin og meðfylgjandi tónik og bókina Homo Deus eftir Yuval Noah Harari (A Brief History of Tomorrow).

Hlaðin gjöfum og farangri tókum við leigubíl upp á hótel, CitizenM, sem við ætluðum aldrei að finna… fórum tvisvar fram hjá anddyrinu, Iðunn myndaði meira að segja, „Dagmar house“ fyrir Dagmar, en það var ekkert augljóst að þetta væri inngangur á hótel, enda þurfti að fara upp á sjöunda hæð til að finna móttöku.

Við fórum svo tvö á ítalska veitingastaðinn Trattoria SUD. Létum forrétt og pasta / gnocchi nægja, Iðunn fékk þennan frábæra krækling, hefur ekki fengið svona góðan krækling síðan hún smakkði fyrst fyrir ansi mörgum árum. Pastað fínt en gnocchi svona og svona. Eitthvað klæjaði okkur (amk. mig) í að spila póker þannig að við fórum á Radisson Casino, gekk alveg þokkalega, keyptum okkur inn fyrir 1.500 danskar krónur og fórum út með ríflega 4.100.

Hótel barinn er opinn alla nóttina, og býður upp á nokkuð skemmtilegan Mikkeller bjór.. spjölluðum nokkuð lengi við unga pólska stúlku og fórum frekar seint að sofa.

Laugardagurinn

Morgunmaturinn var tekinn á kaffistað á móti hótelinu, croissant með skink og osti var svo sem allt í lagi en kaffið nánast ódrekkandi. Þannig að það var bara að fara á næsta kaffihús, fengum mun betra kaffi á Espresso House.

Svo var komið að Tottenham-Arsenal, fórum á Old Irish Pub og Bryndís & Michael komu fljótlega. Óneitanlega smá dramatík í leiknum og við hefðum verið sáttari með Arsenal sigur, nokkur mistök dómara, sem hölluðu nú í lykilatriðum á Arsenal… en jafntefli kannski ekki ósanngjarnt.

Svo var eitthvert Micro Brewery við hliðina, Vestebro Bryghus (held ég), amk. fengum við fínasta bjór.

Þaðan fórum við upp á hótel á barinn, gin og tónik og kannski bjór.

Við áttum svo borð á indverska Guru í næstu hliðargötu við hótelið.

Frábær matur og alltaf gaman að fara með þeim út að borða, Iðunni fannst svo gaman að hún hellti helling af rauðvíni yfir mig og Michael!

Þetta nægði auðvitað ekki þannig að við fórum á Taphouse að hitta Mörtu. Þar hittum við líka Ingimar (sem ég hafði kynnst við Fáfnisvinnu í gamla daga) og Maríu, vinkonu Mörtu. Og svo kom Sóley Mist þegar leið á kvöldið (ja, kannski frekar nóttina). Og jú, það var eitthvað af fólki þar fyrir utan, en ég er búinn að gleyma hverjir þar voru á ferð.

Það nægði svo sem ekki, þannig að við fengum okkur einn bjór í viðbót á hótelbarnum. Kannski ekkert rosalega góð hugmynd. Ja, jú, okkur langaði.

Sunnudagur

Vöknuðum seint og vorum eiginlega frekar lúinn.. svona svolítið aum og þreytt án þess að vera beinlínis í þynnku.

Kaffi og Croissant á Espresso House. Smá barnafataverslunarferð. Kaffi á Café Norden. Svo hringdi Barði og var mættur upp á hótel.

Hann hafði hjólað, hlaðinn gjöfum, kort og með málverk-plús handa mér og einhvers konar blóm fyrir Iðunni, kann ekki almennilega að lýsa.

Við fikruðum okkur á bar í miðbænum, Palæ bar, og byrjuðum á Carlsberg 1883 – og svo prófuðum við auðvitað nokkra til viðbótar. Tina hitti á okkur þarna en svo fórum við yfir á Almanak veitingastaðinn, reyndar með viðkomu á nýrri brú í bænum.

Við buðum Barða og Tinu í matinn tilefni af tilvonandi sextugsafmæli Barða, ostrur og freyðivín í forrétt, þau fengu sér þorsk í aðalrétt, við Iðunn pasta og aðalrétt.

En… við vorum sem sagt frekar lúin og skröltum heim á hótel um tíu leytið og steinsofnuðum.

Og ómetanlegt að hitta Barða og Tinu.

Mánudagur

Við vorum sem sagt lúin og sváfum í 12 tíma, tékkuðum út, morgunmatur á Espresso House, settum verkið hans Barða í póst og yfir á Hvids Vinstue að hitta Disu og Ivan.

Skemmtilegt að ná loksins að hitta á þau og sérstaklega gaman hvað Iðunni og Ivan kom vel saman, ég átti aftur nokkuð erfitt með að skilja hann. Við fórum reyndar líka á Skindbuksen, sem er eiginlega í sama húsi.

Við höfðum hugsað okkur að kíkja aðeins í búðirn en vorum allt í einu svöng og gripum pasta á Mama Rosa á Strikinu, allt í lagi, en ekki meira en það.

Það var farið að styttast í flug, þannig að við fórum upp á hótel, meira kaffi á Espresso House, svo út á flugvöll. Lítill bjór og svo út á flugvöll. Við höfðum átt von á ná að hitta á Unnstein, sem var á leiðinni út, en fundum hvergi og það kom seinna í ljós að hann hafði frestað ferðinni um viku. En, þetta gekk vel, og ekki verra að sjá Bjór! í fríhöfninni á 0 krónur kippuna (reyndar 1.900 þegar á reyndi). En við vorum komin heim fyrir miðnætti og náðum einum bjór með Alexöndru.

Hátíðarrútínur

Einhvern veginn finnst mér sífellt algengara að vinir og kunningjar „flýi land“ yfir jól og áramót. Mér hefur fundist áhugavert að fara í betra veður yfir háveturinn, til dæmis í janúar eða febrúar – en ég tími engan veginn að missa af jólum og áramótum – og er ég þó ekkert „jólabarn“ eins og gjarnan er talað um – ég gef ekkert mikið fyrir skreytingar, jólalögin heilla mig ekki.

Ég hef aldrei upplifað þetta sem „jólastress“, jú, stundum var mikið að gera, sérstaklega þegar börnin voru lítil og í vinnunni jafnvel gangsetningar á kerfum á sama tíma – og jafnvel Iðunn í skóla. Kannski er minnið bara svona dapurt, en ég man sem sagt ekki eftir þessu sem miklu stressi, amk. ekkert sérstaklega leiðinlegur eða erfiður tími, þó verkefnin hafi verið mörg, tíminn lítill og mis erfitt að ráða við útgjöldin.

Hátíðarrútínurnar hafa nokkuð slípast til og breyst með tímanum.

Fyrsta mál á dagskrá er jólamatur Sambindisins, gamalla skólafélaga minna úr Kópavoginum.

Svo hádegisjólamorgunmatur á einhverjum veitingastaðnum á sunnudegi með „mínum“ hluta fjölskyldunnar. Stundum er farið upp í kirkjugarð á eftir.

Þá hefur hópur vina, aðallega gamlir vinir Iðunnar og svo Halli og Steinunn, hist í jólakvöldmat, ‘julefrokost’ en gjarnan eldað rétti frá ólíkum heimshornum – núna þurfti að færa þetta yfir í janúar vegna þéttrar dagskrár.

Síðan er lítið þar til kemur að Þorláksmessu, þá er skötu- / saltfiskveisla á Sægreifanum með Helga & Þóru og fjölskyldu og vinum. Gjarnan farið á bar á eftir í Martini Espresso og svo förum við Iðunn til Öggu systur minnar í smá jólasnafs og gjafaskipti.

Aðfangadagur snýst um að fá jólagraut, elda kalkún og njóta matar og þess að vera með fjölskyldunni… jólagjafir opnaðar í rólegheitunum og kannski spil á eftir.

Á jóladag skiptumst við bræðurnir á að bjóða „mínum“ hluta fjölskyldunnar heim, þar er hangikjöt í aðalhlutverki og svo ‘actionary’ með stórfjölskyldunni, jafnvel einhver spil þegar líður á kvöldið.

Annar í jólum er svo frátekin fyrir boð hjá Iðunnarhluta fjölskyldunnar, á sínum tíma í Austurbrún en núna í Mánatúni – Helgi & Þóra sjá orðið um eldamennsku.

Milli jóla og nýárs eru svo árleg mót. Fyrst er skákmót, Jólamót Jonna, þar sem fjölskyldan og nokkrir gamlir skákvinir mæta í hraðskákmót. Jonni vinnur oftast, en ekki alltaf. Daginn fyrir gamlársdag er svo yfirleitt komið að bridge, Áramót Iðunnar, þar sem spilað er á 3-4 borðum í rólegheitunum og nartað í veitingar.

Á gamlársdag fór fjölskyldan til Magnúsar & Sylvíu í Austurbrún á meðan þau voru þar, síðan fórum við til Sylvíu í Mánatúnið en núna síðast var ákveðið að vera hér hjá okkur í Kaldaselinu, enda kunnum við lítið sem ekkert á eldhúsið í Mánatúninu. Síðustu árin hafa Ása og Sæmi verið með okkur og kvöldin hafa verið einstaklega skemmtilegt fram eftir nóttu.

Nýársdagur er svo rólegur, tökum því rólega fram eftir degi og fáum okkur svínabóg þegar líður á kvöldið. Hér áður fyrr fórum við gjarnan í bíó en það hefur eitthvað vikið fyrir því að hanga heima.

Og fyrstu verkefni nýs árs er gjarnan uppskeruhátíð fótboltahópsins Postula fyrsta laugardaginn á nýju ári og kvöldið fyrir er oftar en ekki spilaður póker.

Þannig að, nei, mér finnst ekki koma til greina að sleppa þessu, en frí í sólinni yfir háveturinn hljómar alltaf meira og meira freistandi.

Jóla- og áramótakveðjur

Edinborg, desember 2018

Við heimsóttum Edinborg í þriðja skiptið á rétt um tólf mánuðum. Borgin er vissulega skemmtileg en í þetta skipti var tilefnið að kíkja á hljómleika Martin Stephenson & The Daintees, sem voru á hljómleikaferðalagi að fagna 30 ára afmæli plötunnar Gladsome, Humour and Blue.. sem við höfum nú hlustað mikið á.

Fyrir nokkrum árum vorum við á leiðinni á Einifell og eitt lag af plötunni datt inn, Iðunn sagði eitthvað á þá leið að þetta væri nú frábært lag og hann hefði verið frábær tónlistarmaður, synd að við hefðum ekki náð að sjá hann áður en hann dó. Ég vildi nú meina að hann væri ekkert mikið dáinn og það var ákveðið að ef ég hefði rétt fyrir mér þá myndum við fara á hljómleika, eða fá hann hingað heim.

Ég hafði samband og hann var til í að koma og fór nú ekki fram á mikið. En við komumst fljótt að því að það voru ekkert sérstaklega margir sem þekktu hann og sennilega væri ódýrara að fara að sjá hann úti. Hann var bara ekkert að spila.

En svo heyrðum við af hljómleikaferðinni, ákváðum að reyna að drösla með þeim vinum sem við vitum að hafa hlustað á hann.

Það vantaði ekki áhugann en svo datt einn út af öðrum og á endanum vorum við fjögur, við Iðunn, Halli Reynis og Steinunn.

Og svo var ekki verra að þetta var í Edinborg, okkur hafði nú ekki beinlínis leiðst í fyrra og okkur hafði heldur ekki leiðst í apríl.

Ferð út

Halli og Steinunn sóttu okkur hálf fimm í flugið og svo sem ekki í frásögur færandi, morgunmatur í Leifsstöð, stutt flug til Glasgow, leigubíll inn á hótel, Inn Place. Hádegissnarl á Filling Station og smá bæjarrölt.

Hljómleikar

Við fengum okkur að borða á Voodoo Rooms þar sem hljómleikarnir voru. Við vorum misheppin með matinn en svo sem ekki aðalatriðið, óneitanlega ákveðin þægindi að borða á sama stað.

Staðurinn var reyndar ekki stór, sennilega eitthvað minni en Gaukurinn.

Emma Flowers byrjaði hljómleikana og kom skemmtilega á óvart. Við keyptum einhverja diska og spjölluðum við Anna Lavigne, sem reyndist nú syngja með Martin í einu laginu og vera kærastan hans, ef við skildum rétt.

En það var orðið vel stappað þegar Martin Stephenson & The Daintees byrjuðu að spila.
Fyrir utan plötuna spiluðu þau Boat To Bolivia (með Summer Holiday innslagi), Running Water, Ghost… (eitthvað) og lag sem Anna hafði samið texta við og söng með.

En í stuttu máli, mikið svakalega kom hann skemmtilega á óvart og toppaði allar væntingar þó miklar væru. Einhvern veginn áttum við von á frekar sorgmæddum, angurværum, hljóðlátum söngvara sem renndi yfir lögin í rólegheitunum.
En það var öðru nær, það kjaftaði á honum hver tuska, brandarar og sögur og hafði greinilega rosalega gaman af að spila.

Við gripum hann svo aðeins eftir hljómleikana, sagði honum hvað hefði komið til að við mættum, hvað honum fannst skelfileg tilhugsun, allir mættir og sviðið tómt. Alveg til í að koma til Íslands og spila fyrir 20 manns.

Hittum svo aðeins á þau fyrir utan, smá spjall, einhverra hluta mikið til um Sham 69 og Jimmy Pursey.

En ógleymanlegt kvöld..

Edinborgarflugvöllur

Einhverra hluta vegna fórum við að spjalla við fólkið á næsta borði, einn hellti smá bjór yfir mig og vildi endilega gefa mér annan, sem mér fannst óþarfi.. en við fórum að spjalla og kom í ljós að sá var flugvallarstjórinn í Edinborg. Hann gaf okkur nokkra „fasttrack“ miða í öryggisleit og var svo kominn á fullt að skipuleggja hljómleika með okkur og Halla Reynis á flugvellinum á Edinborgar hátíðinni næsta sumar.

Verslunarráp

Föstudagurinn byrjaði á morgunmat á hótelinu, sem var svo sem allt í lagi, en kannski ekkert sérstaklega fjögurrastjörnuhótellegt að hafa bara einn starfsmann í móttöku og við að þjóna morgunmat. Dagurinn hjá okkur fór svona að mestu í búðaráp bæði í nýja og gamla bænum og gekk nú eiginlega nokkuð vel að klára verkefni ferðarinnar, þeas. að kaupa jólagjafir fyrir sem flesta. En við gripum líka kaffi og bjóra, Bow Bar, Castle Arms, Malt Shovel og hádegismat á ítalska Ecco Vino.

Tælenskur kvöldmatur

Við áttum borð á tælenska Passorn veitingastaðnum, frábært matur, sennilega einn besti tælenski staðurinn sem við höfum mætt á. Svo á bar með lifandi tónlist nálægt hótelinu, þó trúbadúrinn þar væri nú langt frá sama klassa og einn ferðafélaginn. Gripum svo bjór fyrir svefninn.

Laugardagur

Við gripum morgunmatinn á litlum stað við hliðina á hótelinu og svo tóku verkefni dagsins við, þeas. að klára jólagjafir og drekka kaffi og drösla dóti upp á hótel og drekka bjór og reyna að finna fótboltabar og fá okkur mat á nepölskum / indverskum stað. Fínn matur en svona alveg á mörkunum að vera of sterkur, amk. fyrir minn smekk.

Við fundum engan bar með seinni-parts-leikjunum en náðum síðasta hálftímanum af Chelsea – Manchester City.

Rhubarb, Prestonfield

Um kvöldið var röðin svo komin að Rhubarb í Prestonfield, frábær matur í einstöku umhverfi. Halli fékk sér steik og við hinum fengum okkur önd. Steinunn fræddi okkur um sögu staðarins, einstakur veitingastaður, einhvers konar gamaldags herrasetur úti í sveit inni í borginni.

Sunnudagur, jólamarkaður

Það er ekki hægt að mæta til Edinborgar þegar jólamarkaðurinn er í gangi án þess að kíkja inn, þrátt fyrir ótrúlegan mannfjöldann, vorum samt ekki lengi, en smá rölt og amk. eitt glas af jólaglögg.

Heimferð

Við fréttum af hálftíma seinkun á fluginu, sem breyttist í tveggja tíma seinkun. En við vorum mætt tímanlega, „fasttrack“ miðarnir frá Gordon komu sér vel eftir að EasyJet þurfti hálftíma í að sannfæra sig um að við hefðum ekki verið að reyna að senda töskuna hennar Iðunnar tvisvar í gegn.

En við dóluðum okkur á flugvellinum, flugvallarmatur, smá ráp, kaffi, bjór… og komumst heim fyrir miðnætti.

IBC 2018

Kíkti á IBC í Amsterdam enn eitt árið, ekki mörg verkefni, en eitt og annað kom upp og vonandi var ferðin „réttlætanleg“.

Ég nýtti mér Saga Lounge aðganginn í morgunmat, en var ekki lengi, enda Gummi á flugvellinum. Flugvélin þurfti að bíða í tvo tíma, fyrst var tilkynning um bilun í hreyfli, skipt um tölvubúnað og allt í lagi. Vélin fór þannig tæpum tveimur tímum seinna í loftið en til stóð, en lenti rúmlega klukkutíma seinna, eða 14:15, var samt kominn á In De Wildeman 15:00.

Ég var rétt að panta fyrsta bjórinn þegar Guðjón Hrafn hringdi og sagði mér fréttirnar af ISAL, þeas. að hætt hefði verið við söluna til Hydro.

Í öllu falli… upp á RHO hótel við Dam eftir tvo bjóra og smárétt á Wildeman og svo bjórflakk þar til kom að kvöldmat á Jansz. Lagði mig eftir matinn í nokkra klukkutíma og kíkti svo á EuroPub og Cafe Belgique og fleiri bari fyrir svefninn.

Á laugardeginum greip ég nýja lest beint upp á RAI og dagskráin hófst með fundi með Árna, Jóni Ívars og Kára frá Sýn með RtSoftware. Heimsótti fullt af fyrirtækjum, svona af gömlum vana, en lítið spennandi. Tveir bjórar „á ströndinni“ en búinn með dagskrána snemma og fór niður í bæ. Kíkti á Temple og De Bekeerde Suster á meðan ég horfði á fótbolta í símanum.

Svindlaði svoa aðeins á reglunni að fara bara á nýja veitingastaði og fór á Savini. Horfði svo á bikarúrslitaleik Breiðabliks og Stjörnunnar, svekkjandi tap í vítakeppni. Fór á Casino sem var ferð til 90 Evra fjár áður en datt aftur í bæinn í nokkra loka bjóra.

Sunnudagurinn fór svo aðallega í að reyna að sjá eitthvað nýtt og spennandi – en varð að mestu fyrir vonbrigðum. Hætti snemma og fór á bjórrölt áður en ég fór á Mr. Porter, verulega flottan veitingastað á 6. hæð (og glæsilegu útsýni) í miðbænum.

Einn bjór í miðbænum og svo upp á hótelið í Hoofdorp, ekki langt frá Schiphol. Einn bjór og einn gin & tónik fyrir svefninn… sem sagt frekar léleg frammistaða.

Heim á hádegi á mánudegi, kominn heim seinni partinn.

Sumarfrí 2018, Krít (og Amsterdam)

Við ákváðum að sleppa því að fara til Rússlands á HM og taka þess í stað gott „leti“ sumarfrí, þeas. gera nákvæmlega ekki neitt annað en að liggja í leti, lesa, drekka bjór, borða góðan mat og drekka eitthvað annað en bjór!

Stutta útgáfan er að þetta gekk fullkomlega eftir.

Megnið af tímanum var á Stalida (eða Stalis, hvort tveggja virðist vera rétt) ströndinni á Krít. Þar vorum við ótrúlega heppin með hótel, Talgo Beach. Við fengum tveggja hæða íbúð, með tvennum svölum, alveg við ströndina, frábær morgunmatur á hverjum degi og þjónustan eins og við værum með einkaþjón. Alveg sama hvað var, þau voru alltaf á tánum – eigendurnir, gríska Marianne og Peter hinn þýski voru alltaf klár – en mest mæddi samt á Aldo frá Albaníu. Hvað sem við þurftum og þurftum ekki, setti handklæðin á stólana á ströndinni, kom hlaupandi með bjór þegar okkur þóknaðist – og bætti oftar en ekki heimagerðu salati á brauði með.

Tíminn þarna fór einfaldlega í að vakna í morgunmat, út á strönd, snarl og kaffi seinni partinn, fordrykkur á svölunum, út að borða um kvöldið, meiri bjór eða kokteilar og svo smástund úti á svölum fyrir svefninn.

Tíminn sem við sátum úti á svölum í fordrykk fyrir kvöldmat og svo síðasta drykk fyrir svefninn er kannski hvað eftirminnilegastur, stórkostlegt útsýni og skemmtilegur félagsskapur!

Almennt séð þá vorum við ekkert rosalega hrifin af veitingastöðunum, gríski maturinn einfaldlega ekkert sérstaklega spennandi og vín hússins, sem oft voru það eina sem var í boði, hálf döpur.

Hvítvínin voru þokkaleg, jafnvel ágæt, rósavínin sluppu en rauðvínin oftar en ekki ódrekkandi – þeas. þegar við fengum vín hússins. Á stöku stað mátti panta flösku og það munaði talsvert miklu. Við fundum svo barinn Street 38, en barþjónninn þar átti heldur ekki orð yfir hversu illa veitingastaðirnir stæðu sig í að bjóða upp á góð staðarvín.. og leyfði okkur að smakka ágætis rauðvín frá Krít. En jafnvel góðu rauðvínin eru frekar sæt og kannski ekkert rosalega spennandi, amk. ekkert sem við þurftum að taka með heim. Bjórúrvalið var takmarkað, gríski bjórinn svo sem fínn, en einhæfur til lengdar og nánast ekkert annað í boði, Amstel og Heineken fengust sums staðar en ekkert sérstaklega líkir nöfnum þeirra í Hollandi. Jú, Guinness og John Smith fengust í dósum, en…

Af veitingastöðunum var helst að við færum á ítölsku staðina, Amici, sem var frábær, Di Marino, sem var vel yfir meðallagi, og kínverska Jasmin, sem var fínn. Grísku Jannis, Maria’s og Maistrali voru kannski bestir af þeim grísku.

Við áttum nokkra uppáhaldsbari, Baya var fínn í lok kvölds fyrir kokteila og horfa á íslenska boltann í sjónvarpi Símans. Amudi var skemmtilegur, ágætur Mojito og hundur sem móðgaði Iðunni reglulega…

Og ekki má gleyma kaffibarnum, eða réttara sagt bakaríinu, Flavour, rétt fyrir ofan hótelið, sem við heimsóttum daglega til að fá frábært kaffi, Iðunn gjarnan með tvo Latte á meðan ég lét einn Cappuccino duga.

Við létum bæjarrölt að mestu leyti eiga sig, en almennt var frekar ódýrt að kaupa inn, föt, snyrtivörur ódýr – og stór bjór kannski á 1,50 Evrur á börunum.

Jú, við fórum í tælenskt nudd, ég var frekar illa haldinn eftir á en Iðunn mjög sátt.

Annars flugum við flugum til Oslóar miðvikudaginn 1. ágúst, gistum á flugvallarhóteli, Clarion, sem var ekkert sérstaklega nálægt flugvellinum, það bættust um 50% ofan á gistinguna í ferðir. Hótelið, þó það væri fjögurra stjörnu, var þar fyrir utan í endurnýjun og margt takmarkað, ekkert að fá að borða þegar við komum um eitt leytið, ekki einu sinni „room service“. Sem betur hafði ég gripið einhverja samloku á flugvellinum, og jú, það fylgdi lítil rauðvínsflaska. Þá var herbergið heitt og loftlaust, engin loftræsting og iðnaðarmennirnir sem voru að vinna að endurbótum höfðu gleymt að ryksuga.

Í öllu falli þá fórum við til Krítar seinni partinn næsta dag, lentum í Heraklion frekar seint og fórum beint inn á hótel þar sem við gistum áður en við fórum til Stalida. Náðum örstuttu bæjarrölti fyrir svefninn, gripum einn bjór á ströndinni og annan í hverfisbar hótelsins. Leigubílstjórinn sem keyrði okkur af flugvellinum inn á Atrion hótelið í Heraklion hafði átt íslenskan æskuvin, Björn, var nokkuð ræðinn og skemmtilegur þannig að við sömdum við hann um að skutla okkur til Stalida daginn eftir, enda sagðist hann uppalinn þar. Hann ætlaði nú samt aldrei að finna hótelið okkar þegar þangað kom.

Við fórum einn daginn til Malia, fannst ekki spennandi og stoppuðum ekki lengi.

Svo var búið að segja okkur að það væri eiginlega skylda að heimsækja Santorini. Helga Jóna & Óskar voru líka á Krít, en um tvo og hálfan tíma frá okkur. Fyrst hljómaði rosalega spennandi að vera í fríi „á sama stað“ en svo kveiktum við á að þetta var kannski svolítið eins og að vera í London annars vegar og Manchester hins vegar. En þau höfðu ákveðið að fara til Santorini, þannig að við stilltum okkur á að fara sama dag reyna að hitta á þau. Skondin tilviljun að ég hafði einmitt geymt mér að lesa Blóðengil hans Óskars og tók líka Hilmu til endurlestrar, einu tvær bækurnar sem ég var með fyrir utan Kyndilinn.

Við þurftum að leggja af stað um sjö um morguninn, grípa rútu 7:25, ferjan lagði af stað 9:30 og var komin um 13:00. Þá tók við smá bið eftir rútu sem loksins skilaði okkur til Oia. Og þar smellpassaði að hitta Helgu Jónu & Óskar og „fjölskyldu“ í mat. Eftir það var eiginlega kominn tími til að fara í rútu (bíða og leita) og fara til Fira. Það tók sinn tíma að komast af stað, við náðum einum bjór og einum Hendricks Gin og Tónik áður en við þurfum að fara aftur að leita og bíða eftir rútu. Sú rúta fór með okkur aftur í ferjuna, þar tók við sigling og önnur rúta, þannig að við vorum ekki komin heim á hótel fyrr en eitthvað eftir miðnætti. Í ferjunni var ansi dapur morgunmatur og kvöldmatur, en dugði svo sem til að halda í okkur lífi.

Virkilega gaman að koma til Santorini og frábært að hitta Helgu Jónu & Óskar en mikið svakalega var þetta lítið hlutfall af Santorini – við náðum kannski þremur tímum á staðnum á móti fimmtán tímum í rútum og ferjum.

Á heimleiðinni stoppuðum í Amsterdam, komum seint á föstudeginum, Sheraton hótelið frábært, sérstaklega rúmið, en allt lokað þegar við komum. En þau vísuðu okkur á opna veitingastaði á flugvellinum sem björguðu okkur.

Hina tvo dagana gistum við á Krasnapolsky, sem er auðvitað alvöru hótel, þjónustan frábær, morgunmaturinn dugar sem hádegismatur og staðsetningin frábær, sparar talsverðan tíma (og pening) í ferðir.

Það kom í ljós að Stefán Freyr var á ferðinni í gegnum Amsterdam, frá Maastricht til Stokkhólms. Hann þekkti ekki vel til baranna í Amsterdam þannig að við höfðum verk að vinna, nokkrir eðal bjórbarir heimsóttir og svo lauk ferðinni á Whisky barnum. Um kvöldið stóð Vasso ekki alveg undir væntingum, ég fékk fína steik en Iðunn óheppin.

Sunnudagurinn fór í búða- og blómamarkaðsráp.. með tilheyrandi bjórstoppum.

En Kobe nautasteik um kvöldið á Toro Dorado – ég var ekki að kunna að meta hana, en Iðunni fannst hún frábær, þannig að við skiptum og ég fékk fínustu nautasteik.

Mánudagurinn var svo hefðbundin skipulag á pökkun vegna yfirvigtar, út á flugvöll á síðustu stundu og svo að hanga lengi að bíða eftir að komast í vélina.

Hér er svo eitthvað af myndum.

John Cleese

Mikið skelfilega var eitthvað sorglegt að sitja undir John Cleese í Hörpunni.

Ég hef alltaf haft gaman af Monty Python, Fawlty Towers, myndunum sem hann hefur leikið í og jafnvel fræðsluefni frá honum – auðvitað mis gott, sumt frábært, annað svona og svona, eins og gengur – og auðvitað slatti frekar dapur.

Nú var hann með sýningu í Hörpu, flottur salur og ekki gefið að kaupa sig inn, tíu þúsund á mann.

En mikið hrikalega var þetta innihald „ódýrt“.

„Sýningin“ gekk út á að spila brot úr gömlum sjónvarpsþáttum og kvikmyndum, jafnvel auglýsingum… og spjalla lítillega í kringum þetta. Fínasta efni, en við erum marg búin að sjá megnið af þessu og hefðum getað horft á þetta heima. Meira að segja frásagnirnar í kringum efnið eru marg tuggnar (nei, ég ligg ekki yfir öllu sem frá honum kemur). Og brandararnir sem flutu með voru margir orðnir þreyttir og lúnir þegar ég var í menntaskóla – og það er mjög langt síðan ég var í menntaskóla.

Það má kannski líkja þessu við að kaupa sig inn á hljómleika hjá hljómsveit sem á fullt af fínu efni og þér er bara boðið upp á YouTube klippur af lögunum þeirra.

Það hefði verið eitthvað nær að kalla þetta „Not At All The Last Chance To See Video Clips From My Movies And TV Shows Before I Die – And Of Course Plenty Of Time After I’m Dead“.

Á endanum var ég eiginlega farinn að vorkenna honum. Á sínum tíma mjög frumlegur og oftast fyndinn, en einhvern veginn gamall og lúinn – og hafði ekki upp á annað að bjóða en þetta til að ná sér í smá aur.