John Cleese

Mikið skelfilega var eitthvað sorglegt að sitja undir John Cleese í Hörpunni.

Ég hef alltaf haft gaman af Monty Python, Fawlty Towers, myndunum sem hann hefur leikið í og jafnvel fræðsluefni frá honum – auðvitað mis gott, sumt frábært, annað svona og svona, eins og gengur – og auðvitað slatti frekar dapur.

Nú var hann með sýningu í Hörpu, flottur salur og ekki gefið að kaupa sig inn, tíu þúsund á mann.

En mikið hrikalega var þetta innihald „ódýrt“.

„Sýningin“ gekk út á að spila brot úr gömlum sjónvarpsþáttum og kvikmyndum, jafnvel auglýsingum… og spjalla lítillega í kringum þetta. Fínasta efni, en við erum marg búin að sjá megnið af þessu og hefðum getað horft á þetta heima. Meira að segja frásagnirnar í kringum efnið eru marg tuggnar (nei, ég ligg ekki yfir öllu sem frá honum kemur). Og brandararnir sem flutu með voru margir orðnir þreyttir og lúnir þegar ég var í menntaskóla – og það er mjög langt síðan ég var í menntaskóla.

Það má kannski líkja þessu við að kaupa sig inn á hljómleika hjá hljómsveit sem á fullt af fínu efni og þér er bara boðið upp á YouTube klippur af lögunum þeirra.

Það hefði verið eitthvað nær að kalla þetta „Not At All The Last Chance To See Video Clips From My Movies And TV Shows Before I Die – And Of Course Plenty Of Time After I’m Dead“.

Á endanum var ég eiginlega farinn að vorkenna honum. Á sínum tíma mjög frumlegur og oftast fyndinn, en einhvern veginn gamall og lúinn – og hafði ekki upp á annað að bjóða en þetta til að ná sér í smá aur.

Edinborg, Sambindi

Til Edinborgar

Sambindisferð til Edinborgar, þægilegur ferðatími, flogið hálf eitt, fimmtudaginn 19. apríl. Við sóttum Hákon, sem þurfti að sækja tösku til mömmu sinnar í Sunnuhlíð, þannig að við mættum þangað um hálftíu. Innritun og öryggisleit gekk hratt og vel fyrir sig, hittum Helgu & Tomma og Júlíu & Orra og dóluðum okkur með drykki og vonda samloku fram að ferð.

Forpantaður leigubíll beið okkar á flugvellinum, þó svo að flugið hafi verið á undan ætlun og bæði vegabréfaskoðun og töskuskil hafi gengið vel.

Inn á hótel og út á torg á Beehive Inn þar sem við sátum smástund. Sirrý var komin í bæinn í gær og hitti okkur í bjór. Við tókum smá rölt, aðallega til að finna betra öldurhús þar sem hægt væri að sitja í sólinni, hafðist nú eiginlega ekki, en við stoppuðum á úti-íþróttabar þar sem við lögðumst í æsispennandi indverskan krikket.

Fórum um kvöldið á Mothers India Café. Virkilega góður indverskur matur, svona einhvers konar Tapas útgáfa, fengum hlaðborð af alls kyns réttum, hver réttur öðrum betri og þjónustan fyrirtaks.

Whisky reynsla

Við Iðunn byrjuðum föstudaginn á Whisky Experience (reyndar eftir morgunmat) sem var vel skipulögð Whisky kynning og gaman að fá samanburð og söguna.. en kannski svolítið yfirdrifið á köflum.

En við keyptum nú einhverjar smá flöskur.

Veeno

Eftir Whisky reynsluna röltum við upp í nýja bæinn i Edinborg, gripum einn bjór og hittum Krissa & Rúnu og Sirrý á Veeno, skemmtilegum ítölskum vínbar, eða réttara sagt, sikileyskum.

Nákvæmlega það sem við þurftum, smá rauðvín, ostar, skinkur og pylsur.

Við fórum svo á einhvers konar verslunarráp eftir þetta, en svo sem ekki mjög markvisst, enda vantaði okkur ekki neitt.

Föstudagur, seinni hluti

Eftir verslunarleiðangurinn drifum við okkur upp á hótel og inn á Beehive, ætluðum að hitta Höskuld, Hadda & Ellen. Ég var reyndar sérstaklega óvinsæll á Beehive fyrir að taka fram fyrir hendurnar á húsráðendum og opna upp á efri hæðina til að geta setið í sólinni og drukkið bjór. Enda góð og gilda ástæða fyrir lokuninni á sínum tíma, en þau höfðu reyndar gleymt að opna.

Höskuldur kom og var sárlasinn, hafði verið veikur í fluginu og hálf illa haldinn.

Ellen & Haddi voru svo komin upp á hótel og við rétt náðum þeim áður en við fórum í matinn.

Höskuldur hafði ekki heilsu í matinn á Contini, ítalskur veitingastaður sem leit mjög vel út, forréttirnir frábærir og þjónustan fín, en eitthvað voru aðalréttirnir minna að heilla okkur.

Vorum svo sem ekki lengi, röltum heim og fórum snemma að sofa.

Laugardagur

Eftir þennan fína morgunmat fórum við á smá ráp, ég fann mér hatt, Iðunn fann badminton skó og svo var kíkt í leiðangur um Royal Mile.

Michael, leiðsögumaðurinn okkar, var mjög skemmtilegur og sagði okkur margar skemmtilegar sögur, sérstaklega kannski tengdar skoskum bókmenntum. Það tók reyndar smá tíma að hitta á hann, en við byrjuðum á leiði Bobby’s, sögufrægs hunds, svo eitt og annað tengt Harry Potter, Arthur Conan Doyle, Robert Louis Stevenson, Robert Burns og fleiri. Listasafnið kom líka skemmtilega á óvart.

Tókum svo sem ekki allan pakkann, endað hófst ferðin frekar seint..

Við Iðunn náðum smá Whisky Smökkun í Whisky Rooms, keyptum eina flösku og nokkur sýnishorn.

Upp á hótel, enda hvergi hægt að komast að á öldurhúsi til að horfa á Manchester United spila við Tottenham í undanúrslitum enska bikarsins.. en ekki svo merkilegur leikur.

En aðal kvöldmáltíðin var á Rhubarb í Prestonfield, gamalt „herrasetur“, frábært umhverfi, fyrsta flokks þjónusta og maturinn í mjög góðu lagi hjá flestum.

Við byrjuðum á fordrykk í Whisky herberginu og fengum svo matinn í „Ítalska herberginu“. Við vorum nokkuð heppin með vín, kannski aðeins of mikið, en eitthvað runnu fyrirheit um að skiptast á frásögnum út í sandinn þegar leið á kvöldið.

En frábært kvöld og í raun ógleymanlegt en aðeins farið að síga í að sulla í bjór, whisky, bjór, whisky, freyðivíni, rauðvíni, meira rauðvini, eftirréttavíni og svo 18 ára Macallan.

Heimferð á sunnudegi

Fínasti heimferðatími, flug á hádegi eftir góðan morgunverð, reyndar eitthvað daprari en fyrri dagana, kannski smá vottur af þynnku en ekkert alvarlegt.

Sirrý hafði ákveðið að fara með Höskuldi til Brussel, Haddi & Ellen fóru til Glasgow og heim á mánudag – en við hittum Krissa & Rúnu á flugvellinum.

En gekk fínt og við vorum komin heim upp úr hádegi.

Edmonton, fjölskylduheimsókn

Til Edmonton

Vöknuðum ansi snemma, hálf sjö, kaffi í Il Fornaio bakaríinu og svo upp á flugvell. Það gekk mjög hratt fyrir sig og við fengum meira að segja hrað afgreiðslu í gegnum vopnaleit, veit ekki hvers vegna. En tékkuðum aðra litlu töskuna inn, en þar voru einmitt Priority Passarnir mínir. Kom ekki að sök, Iðunn var með sinn, en frekar dapurt samt.

Flugið til Edmonton með því harkalegra sem ég hef lent í, vélin datt nokkrum sinnum niður fyrirvaralaust, einu sinni mjög harkalega.

Biðröðin í vegabréfaskoðun í Edmonton löng og gekk hægt.. og jafn vitlaus og í Chicago (eða næstum því) , fyrst í vélræna skönnun, svo í venjulega..

En komumst inn á hótel rétt áður en við áttum að vera mætt í mat, tókum nú samt eldsnöggan bjór á hótel barnum.

En Gloria og Clinton mættu um 18:00 og við fengum verulega góðan mat á La Ronde veitingahúsinu sem er á efstu hæð, ekki verra að þetta er snúningsveitingastaður þannig að við nutum útsýnisins í allar áttir.

Maturinn var kannski la-la, þjónninn mjög vingjarnlegur, kannski einum of, fannst um tíma eins og honum fyndist að hann væri einn af fjölskyldunni.

En gaman að hitta Gloriu, fá fréttir og segja fréttir.

Gloria bauð okkur matinn og ekki við annað komandi, þau voru hvorugt að fá sér vín og við hefðum nú kannski pantaði eitthvað minna hefðum við áttað okkur á því.

Edmonton ráp

Edmonton var ansi köld og kaldari en veðurspáin hafði gert ráð fyrir þegar við lögðum af stað. Gloria hafði boðað gönguferð nokkuð snemma þannig að eftir frábæran morgunmat á hótelinu, hlupum við út í Edmonton City Center, fundum útivistarbúð og græjuðum okkur upp, þeas. ég keypti það allra nauðsynlegasta og Iðunn bætti aðeins við sig.

Gloria og Clinton mættu fyrir hádegi á hótelið og fóru með okkur á bæjarrölt, fyrst meðfram gilinu sem hótelið stendur við, aðeins niður gilið og svo fram hjá nokkrum áhugaverðum stöðum.

Við stoppuðum í kaffi á Hyatt hótelinu og svo þaðan gegnum bæinn, að hluta til í undirgöngum sem okkur skilst að liggi þvers og kruss um (eða undir) borgina. Þeim leiðangri lauk á Rogers Place, sem er aðal staðurinn fyrir stórleiki og hljómleika, en matsölustaðurinn þar var ekki með bjór af krana – og mjög lítið úrval af bjór þar fyrir utan. Það var ekki bara það að okkur langaði alveg rosalega mikið í góðan bjór, einhvern veginn var bara ekki mjög traustvekjandi að veitingastaður með 12 bjórdælur gæti ekki afgreitt bjór af krana.

Þannig að við röltum út og fundum Mercer Tavern, þar sem við fengum góðan bjór og óvenjulega rétti.

Næsta stopp var á Alberta Craft Galleri, þar sem við keyptum platta, bolla og vatnskönnu. Þaðan á BearClaw Gallery safnið, í strætó, forvitnilegt, en keyptum ekki neitt. Hins vegar keyptum við teketil á tehúsinu Tea Girl.

Við fórum inn á hótel og svo buðum við Clinton og Gloriu á indverska staðinn Select – kannski frekar alþjóðlega staðinn Select sem er með aðaláherslu á indverskan mat. Í þetta sinn buðum við þeim og þau voru mjög ánægð, enda maturinn frábær og þjónustan við hæfi… þjónninn lét okkur til dæmis vita að ekki væri til fersk mynta í Mojito og ekki allt rétt í salatið. Gloria fékk samt fínasta salat.

En fórum til þess að gera snemma að sofa, enda ekki almennilega búin að aðlagst tímanum – og búinn að vera ágætis dagur.

Bjórframleiðsla

Við Iðunn dunduðum okkur aðeins i búðarápi í Edmonton City Center fram yfir hádegi, enda orðið nokkuð kalt, 14 gráður. Við fengum okkur svo nokkra bjóra, kjúklingavængi og grænmetisdisk á fínasta íþróttabar, Kelly’s Pub.

Carol, systir Gloriu, kom til Edmonton, var mætt seinni partinn eftir fjögurra tíma akstur.
Gloria hafði bókað bjórkynningu hjá Yellowhead.. alltaf gaman að skoða hvernig bjór er framleiddur og fá að smakka.

Kíktum svo aðeins heim til Gloriu, sem býr ekki svo langt frá hótelinu, en fórum heim á hótel að skipta um föt og gera okkur klár í kvöldmat.

Gloria var að fara á kóræfingu um kvöldið, æfing sem hún mátti alls ekki missa af, en við buðum Carol og Clinton á Sorrentino, ítalskan stað. Ég fékk frábæran mat, en full stóran skammt, Iðunn ekki að kunna að meta kjötið í pastanu, sem reyndist vera vísundakjöt („bison“).

En vorum ekki lengi og við sofnuðum snemma enn eina ferðina. Enda nenntum við ekki á barinn, fundum ekki búð með bjór, mini-barinn á hótelinu var tómur og ekki var hægt að fá bjór á herbergið.

Elk Island og kvöldmatur

Við fengum okkur aftur alvöru morgunmat á hótelinu og röltum svo út á kaffihúsið Board N Brew Coffee, sem var ekki svo langt frá og þótti bjóða upp á besta kaffið í nágrenninu. Ég var ekki sáttur við kaffið en Iðunn var sátt við sitt og umhverfið mjög skemmtilegt, allt stútfullt af borðspilum fyrir gestina..

Þau sóttu okkur um hádegið og fóru með okkur í Elk Island þjóðgarðinn… kannski ekki besti tími ársins til að sjá náttúruna, en enga að síður magnað umhverfi og gaman að koma þangað.

Á heimleiðinni stoppuðum í kaffi í St. Albert og þau keyrðu smá rúnt um bæinn, ma. sýna okkur hvar þau höfðu búið og hvar Clinton bjó.

Svo beint heim til Gloriu sem bauð okkur í mat, Carol sá um bjór og vín og Gloria bauð upp á vísundakjöt! Mjög sérstakt, áferðin ekki ólík nautakjöti, en bragðið minnir kannski að frekar á gæs eða rjúpu eða ég veit ekki hvað… kannski kryddið hafi aðeins villt fyrir okkur (enda villibráð!).

Carol er í amk. þremur hljómsveitum og hefur gefið út „kántrí“ plötu. Hún spilaði nokkur lög og Gloria söng með, Gloria söng enska útgáfu af „Sofðu unga ástin“ mín.. og Clinton spilaði nokkur lög á rafmagnspíanóið, flest Boogie-Woogie, sem hann er hvað mest spenntur fyrir.

Clinton skutlaði okkur svo upp á hótel á gamla „pickup“ bílnum.

Mér tókst að draga Iðunni smá pöbbarölt, eða pöbbrölt í eintölu, í kuldanum. Sherlock Holmes barinn var með lifandi tónlist, svipað úrval af bjórum og flestir aðrir þannig að við fórum yfir götuna á Craft Beer Market… þar sem við fundum fáránlega mikið úrval bjórum af krana, nákvæmlega 100! Við létum tvo bjóra nægja á mann og drifum okkur upp á hótel í kuldanum, rétt rúmlega fimm mínútna labb varð ansi langt í þetta miklum kulda, jafnvel þó við höfum verið þokkalega vel klædd.

Heim

19 gráðu frost.. fengum okkur enn einn alvöru morgunmatinn á hótelinu, pökkuðum, tékkuðum út og fórum upp á Sherlock Holmes barinn þar sem við fengum þau til að skipta yfir á síðasta hálftímann í leik Everton og Manchester City yfir einum bjór.

Svo aftur yfir í verslunarmiðstöðina þar sem við bættum aðeins við innkaupin, en verðið svo fáránlega lágt að okkur fannst við eiginlega vera að tapa peningum í hvert skipti sem við slepptum því að kaupa eitthvað.

En svo var auðvitað komið að meira áti, fórum á Old Spaghetti House – vorum með valkvíða á milli hans og Bodega Tapas, en sá var lokaður sem einfaldaði valið – í öllu falli þá fengum við frábæran mat, forrétt, aðalrétt, eftirrétt, kaffi og rauðvín fyrir lítinn pening.

Svo upp á hótel og út á flugvöll.

Kveikjarinn var hirtur af mér, er enn drullufúll, nánar síðar.

En flugið heim fínt, og vorum lent um hálf sjö.

Svo er eitthvað af myndum, en videóin sem Iðunn tók bíða frekari úrvinnslu.

Las Vegas, 2018

Löngu ákveðin ferð með Jóhönnu & Jóni til Las Vegas, búin að vera á dagskrá lengi og loksins…

Til Las Vegas

Ferðin byrjaði svo sem „rólega“, talsverð bið í „check-in“ í Keflavík, ekki hægt að tékka inn af vefnum, þeas. alla leið, og þegar til kom, þá var það heldur ekki hægt í Kaflavík.

Fluginu okkar hafði verið breytt vegna þess að engar líkur voru á að við myndum ná tengifluginu í Seattle, þar sem Alaska Airlines höfðu flýtt sínu flugi. Svo sem vel gert hjá IcelandAir að sjá þetta og færa okkur í flug til Chicago og þaðan til Las Vegas. Það er að segja ef það hefði ekki gleymst að láta okkur vita!

En nú höfðum við tvo og hálfan tíma til að fara í flugið til Las Vegas og hugsuðum okkur gott til glóðarinnar að finna einhvern mat, þó ekki væri nema á flugvellinum í Chicago.

Flugið til Chicago var fínt, svona eins gott og flugferð getur verið… en svo tók smá tíma að komast að vegabréfaeftirlitinu. Maturinn var orðinn að samloku og bjór. Í vegabréfaskoðuninni var komin ný tækni til að skanna vegabréf og fingraför. Þetta hefði verið fínt ef allir hefðu ekki líka þurft að fara í gegnum gamla vegabréfaeftirlitið! Biðraðirnar voru ansi ruglingslegar og einhvers konar atvinnubótavinna í gangi við að vísa fólki fram og til baka. Þetta tók sem sagt sinn tíma.

Þegar við vorum komin í gegn þurftum við að sækja töskurnar og setja í flugið til Las Vegas, það tók sinn tíma, og hefði tekið enn lengri tíma ef ekki hefði verið stúlka sem var að aðstoð farþegar vegna hæggengrar biðraðar. Aftur vorum við Jón að fárast yfir vinnubrögðunum.

Næst var að fara á milli flugstöðvabygginga („terminala“), fyrst bið eftir strætó (einhver bilun þar) og síðan verulega löng leið að rétta útganginum. Samloka og bjór voru orðin að bjór. Og þá ansi góð bið í öryggishliðinu sem tók að sjálfsögðu sinn tíma, og vel það.

Við rétt náðum vélinni áður en hliðið lokaði, Jón spurði hvort það væri matur um borð („food“), stúlkan í afgreiðslunni sagði „Yes, it is full“, hún hafði sem sagt misskilið, við spurðum aftur og fengum nú að vita að enginn matur væri í boði um borð í vélinni. Við Jón fengum fimm mínútur til að hlaupa í næstu sjoppu og kaupa vatn og samlokur. Iðunn og Jóhanna þurftu að hanga á hliðinu til að halda því opnu svo við Jón fengjum að fara um borð.

Fjögurra tíma frekar leiðinlegt flug í þröngum sætum, komin nótt hjá okkur en ég náði lítið að sofna. Þegar það tókst var ég farinn að breyta stillingunni á sjónvarpinu hjá sessunautnum. Ekki viljandi samt. Flugvélin var nefnilega svo snilldarlega hönnuð að stjórnborðið fyrir sjónvarpið var í sætisarminum. Sem þýddi að í hvert sinn sem ég slakaði aðeins á og handleggurinn lagðist á sætisarminn, þá skipti ég um rás hjá konunni sem sat við hliðina á mér!

Í öllu falli, þetta hafðist og við vorum komin upp á hótel um rétt fyrir sex að íslenskum tíma, um ellefu að staðartíma. Við náðum nú samt smá hálf skyndibita og bjór fyrir svefninn.

Verslu og Il Fornaio

Við ákváðum að verslunarflakki væri best af lokið… en hófum samt daginn á rölti niður götuna frá New York New York, Strip, langleiðina að Ceasars Palace, gripum bjór þar og tókum svo leigubíl yfir í North Premium Outlet.

Einhver hefur ákveðið að það borgaði sig ekki að bjóða upp á bjór eða aðra nothæfa drykki í þessu verslunarþorpi, þannig að við styttum viðveruna verulega. Iðunn náði reyndar fjórum pörum af skóm og við hin einhverju smálegu.

Um kvöldið áttum við borð á Il Fornaio, sem er einmitt á New York New York. Við tókum nokkra fordrykki áður en við mættum við í matinn, sem var svo sem allt í lagi en ekkert meira en það.

Eitthvað var úthaldið lítið þannig að við fórum frekar snemma að sofa, við Iðunn reyndar eftir smá rúllettu sem skilaði 80 dollurum.

En mikið svakalega hefur Las Vegas breyst – bæði hótelum og fólki og spilakössum fjölgað.

Okkur Jóni fannst nóg um árið 2008. Þá voru reyndar byggingarkranar á hverju horni, þeir hafa heldur betur verið nýst, því núna voru þær byggingar risnar og hvert risa hótelið við annað á „Stripinu“. Göngubrú yfir flest gatnamót og við ekki lengur að rölta hálfpartinn úti á götu. Gaurarnir með nafnspjöld ungra áhugasamra stúlkna voru farnir og ekki lengur hægt að gægjast út í eyðimörkina á milli húsa.

Sunnudagur

Fengum okkur góðan morgunmat og settumst út við sundlaug með bjór og vindla og sígarettur.

Dagurinn leið svona frekar rólega í bjór og kokteilum og pólskri pylsu.

Um kvöldið fórum við svo á Wing Lei, kínverskan veitingastað á Wynn hótelinu. Þetta var alvöru veitingastaður með fyrsta flokks þjónustu, meira að segja töskurnar þeirra Iðunnar og Jóhönnu fengu sérstaka barnastóla – og hatturinn minn mátti vera með. Minn matur frábær, aðrir mjög sáttir, en kannski ekkert meira en það.

En þetta Wynn hótel. Við Jón höfðum lýst því fjálglega hversu flott Ceasars Palace væri og hvað allt væri yfirdrifið þar. Það er samt eins og gistiheimili fyrir námsmenn í samanburði við Wynn… enda sagði leigubílstjórinn sem ferjaði okkur frá Wynn yfir á Ceasars Palace að gestirnir á CP kæmu með áætlunarflugi á meðan gestirnir á Wynn mættu í eigin vélum. Leigubílstjórinn missti nú reyndar trúverðugleikann þegar leið á ferðina, sagðist ekki hafa stutt Trump en væri orðinn stuðningsmaður hans og fór ansi lauslega með staðreyndir.

Ceasars Palace er reyndar orðið enn flottara og yfirdrifnara en það var, en nær nú samt ekki Wynn… kannski einhvers konar tímanna tákn að margir stafirnir í ljósaskiltinu með nafninu voru bilaðir… á báðum hliðum.

En, aftur var tímamunurinn að trufla og við vorum ekki lengi.

Mánudagur

Dagurinn byrjaði heldur betur vel með frábærum fréttum úr prófkjöri Pírata, Alexandra í þriðja sæti í Reykjavík, Dóra Björt í því fyrsta.

Við Iðunn þurftum auðvitað að prófa póker mót, völdum $80 mót á MGM, mér gekk mjög vel framan af þegar upphæðirnar voru litlar, á meðan Iðunn fékk ekki spil. En svo þegar „blindarnir“ fóru að hækka reyttist þetta fljótlega af mér, sérstaklega eitt vont spil, á meðan Iðunn komst í gang. Iðunn endaði reyndar í 9 sæti, ekki nóg til að fá vinning.

Svo náðum við stuttri stund við sundlaugina og einhverjum bjórum áður en við fórum niður í „gamla bæinn“.

Talsvert önnur stemming þar, meiri götustemming en í nýja hlutanum… fórum á Oak & Ivy barinn í „gámahverfinu“ og fengum stórundarlega og um leið stórskemmtilega Whisky drykki.

En þaðan á Andiamo, ítalskan veitingastað sem er númer eitt hjá TripAdvisor í Las Vegas – ég fékk mér nautalund, Jón og Iðunn T-Bone og Jóhanna humar risotto (muni ég rétt). Einhver allra besta steik sem við höfum fengið, Jón kláraði sína, en Iðunn náði ekki hálfri steik.

Því miður gleymdi ég hattinum mínum, enda engir barnastólar fyrir hatta eins og á Wing Lei.

En kvöldið var ekki búið, við kíktum yfir á 107 SkyLounge, bar á 107. hæð í Stratosphere turninum. Turninn snerist og Jón fór fljótlega aftur niður á meðan við fengum Martini Espresso og dáðumst að fáránlegu útsýninu.

Smá mistök í lokin að grípa Macallan, en svo sem eðal drykkur.

myndir

Langur laugardagur í London

Laugardagur í London, Tottenham-Arsenal á Wembley.

Hljómleikar á Hard Rock um kvöldið með Taugadeildinni, Lost og Helga & Hljóðfæraleikurunum.

Stíf dagskrá, en var búinn að undirbúa vel og þetta átti alveg að ganga. Auðvitað er alltaf einhver áhætta, en ég var búinn að ákveða að fórna frekar seinni hluta leiksins en að missa af hljómleikunum.

Við Viktor gistum á Novotel hótelinu rétt við Wembley, Maggi og Þórhallur vor þarna líka. Dagurinn byrjaði svo sem vel, fínn enskur morgunmatur og einn bjór áður en við héldum á völlinn (gerði ráð fyrir að þola 1-2 bjóra þó ég væri að fara að keyra heim frá Keflavík um kvöldið).

En þetta var nú eiginlega það eina jákvæða.

Við lögðum þokkalega tímanlega af stað en það var löng biðröð við inngangana. Viktor var með sæti á „hinum“ endanum og ég týndi Magga og Þórhalli. Í tölvupóstinum frá Tottenham klúbbnum, sem ég var nýgenginn í, kom skilmerkilega fram í hvaða sæti ég ætti að vera, en ekki hvaða inngang ég ætti að nota. Ég spurði til vegar og var bent á inngang D… þar var löng biðröð og eftir smástund kom vallarstarfsmaður og sagði okkur að nota inngang E, þar væri stutt röð. Fínt og enn þá nægur tími. En þá brá svo við að mér var ekki hleypt inn. Ég var með kort frá Tottenham klúbbnum en ekki venjulega miða.

 

Hófust þá hlaup á milli nokkurra staða, mér var stöðugt vísað eitthvert annað, um tíma vildu þeir endilega hleypa mér inn á einhverjum „rauðum dregli“, þrír starfsmenn staðfestu að ég ætti að fara þar og sá fjórði leitaði vel og vandlega að vopnum á mér. En sá fimmti stoppaði mig og sendi mig aftur að leita að aðstoðar í miðasölu. Ég fann miðasölu eftir nokkur hlaup en var þá sagt að fara í „hina“ miðasöluna. Þar var nokkur bið, enda virtust margir vera í vandræðum. Að lokum komst ég að og var sagt að ég hefði reynt að nota kortið við inngang E (sem var vissulega rétt, enda hafði ég verið sendur þangað) en hefði átt að nota inngang G. Gott og vel, fór þangað en tók tíma að finna númerið á sætinu.. Maggi fann það fyrir mig ég var kominn í sætið þegar 22 mínútur voru liðnar af leiknum. Sætin okkur voru auðvitað rétt fyrir neðan þakið og nánst fyrsta röðin sem sat í rigningunni.

Ég hef alltaf verið jákvæður gagnvart Tottenham, svona það lið sem ég „kann best við“ fyrir utan Arsenal. Mitt lið er Derby og þó ég styðji Arsenal, eingöngu vegna Wenger, þá get ég alveg leyft mér að sleppa því að taka þátt í einhverjum ríg á milli Norður-Lundúna félaganna. Reyndar er nokkuð til í því sem Viktor (og Guðjón) hafa verið að bauna á Tottenham stuðningsmenn (enda eru þeir alvöru Arsenal aðdáendur)… „þetta er svo aumur klúbbur að þeir hafa ekki sín eigin lög, heldur taka þeir lög annarra félaga og breyta textanum!“.

En þegar ég komst loksins í sætið var það fyrsta sem ég sagði við Magga (einn heitasta Tottenhams stuðningsmanninn í bænum), „nú *hata* ég Tottenham“ – en það var nú runnið af mér daginn eftir, svo því sé haldið til haga.

Og svo má alveg taka fram að stemmingin á vellinum var frábær, einhver sú besta sem ég hef upplifað á leik á Englandi, amk. þann tíma sem ég var á vellinum.

Jæja, leikurinn fór eins og hann fór en þegar 20 mínútur voru liðnar af seinni hálfleik fór ég út og inn á hótel. Ég hafði pantað leigubíl tímanlega, þannig að ég kæmist örugglega af stað vel áður en umferðin eftir leik færi að þyngjast – og hafði fengið staðfestingu áður en leikurinn hófst að hann yrði öruggulega tímanlega, skýrði hvers vegna hann mætti ekki vera seinn og hafði líka útskýrt vel þegar ég pantaði.

En svo var ekkert að gerast… ég hringdi og sá sem svaraði vissi ekki neitt, sagðist vera á skrifstofunni í Luton og það væri bílstjóri á staðnum, sá myndi hringja. Ekkert gekk, og ég hringdi aftur, hann gaf mér samband við bílstjórann sem sagðist myndu hringja eftir 5-10 mínútur þegar hann væri kominn.. ég benti honum (frekar fúll) á að hann hefði átt að vera kominn, en gat svo sem lítið annað gert.

Hann hringdi aldrei. Ég reyndi margsinnis að hringja, bæði í hann og skrifstofuna… mögulega var mikið álag á símkerfunum þarna vegna allra vallargestanna. Skrifstofan svaraði loksins þegar Viktor (sem var kominn af vellinum) hringdi úr bresku númeri. Þá var svarað og sagt að bíllinn væri fyrir aftan hótelið. Ekki höfðum við grun um hvað það þýddi að vera „fyrir aftan hótelið“ og sá á skrifstofunni vissi það ekki heldur! Við spurðum um númerið á bílnum – vorum sem sagt komnir út á líklegustu götuna að leita – en sá á skrifstounni vissi það ekki heldur, hélt að það endaði kannski á „58“. Við hlupum fram og til baka, enginn bíll var með númer sem endaði á „58“ og enginn virtist líklegur til að vera að leita að farþega. Við hringdum aftur, úr Viktors síma, og komumst að lokum að því að hann hefði keyrt frá hótelinu (!) upp að vellinum, 10-15 mínútur frá okkur og sæti þar, fastur. Öll umferðin var að sjálfsögðu stopp, allt bókstaflega pikkfast (það hafði verið lítil sem engin umferð þegar ég kom af vellinum).

Nú var klukkan orðin þrjú, korter í að hliðið lokaði á flugvellinum og 45 mínútur í flug. Það hefði tekið mig 10-15 mínútur að finna bílinn (að því gefnu að hann hefði ekki tekið upp á að fara eitthvert annað), þetta var 35-55 mínútna akstur við venjulegar aðstæður. Þannig að ég kvaddi og ákvað að sleppa farinu – enda ekki gefið, ég hafði pantað hjá þjónustu sem virtist nokkuð örugg en að sama skapi ekki sú ódýrasta. Bílstjórinn var nokkuð sár, spurði hvað hann ætti að gera, hann hefði komið frá Luton til að sækja mig… Ég skal játa að ég hafði ekkert sérstaklega mikla samúð með honum, benti honum á að hann hefði betur komið á réttum tíma, jafnvel á réttan stað.

Nóg um það. Ég missti af fluginu og hljómleikunum um kvöldið. Ég skoðaði nokkur möguleg flug, en hefði ekki náð. Það hjálpaði ekki að það leit út fyrir að Reykjanesbrautin yrði lokuð (kom í ljós að það var eitthvað lítið). Og ekki var í boði að seinka hljómleikunum þannig að ég næði.

Þá settist ég inn á hótel, þau á Novotel sýndu mér fullan skilning og ég fékk herbergi á góðu verði. En ég ætlaði að klára að kjósa Skúla í prófkjöri Samfylkingarinnar, en þá kom í ljós að ég var ekki á kjörskrá, einhver á skrifstounni sagði að ég hefði afskráð mig 2013… sem er nokkuð undarlegt því ég er viss um að ég kaus 2014.

Það gekk ekki eftir, en sem betur fer náði Skúli þriðja sætinu, þannig að ekki þurfti ég að hafa (mikinn) móral yfir því.

Viktor fór að hitta vini sína, en ég fór með Magga og Þórhalli á Belgo… fengum fínan mat og góða bjóra. Dóluðum okkur svo á milli bara, enduðum á Casino þar sem ég tapaði 10 pundum en Maggi vann 120, Þórhallur hætti reyndar snemma, en ég veit ekki hvernig gekk. Vorum samt ekki komnir inn á hótel fyrr en undir þrjú.

 

Jólakort

Karate, brúnt belti

Fyrir rétt tæpum sex árum dreif ég mig á karate æfingu hjá Breiðabliki, svona til að prófa og sjá hvort þetta væri eitthvað fyrir mig. Ég fann mig fljótlega í þessu, þó erfitt væri, enda ekki í góðu formi og eiginlega enn stirðari en ég hafði verið sem stirður unglingur!

Ég hafði lengi reynt eitt og annað til að halda mér í smá formi, fótbolti einu sinni í viku var (og er) skemmtilegur… en sama hvað ég reyndi annað – það var ekki að virka.

Góðir þjálfarar og skemmtilegir félagar hafa auðvitað haft mikið að segja og ég hef náð að sleppa að mestu við meiðsli og mæta þokkalega vel.

En gráðun í kvöld hafðist og brúna beltið er komið. „Róðurinn“ verður væntanlega eitthvað þyngri í framhaldinu, þeas. kröfurnar meiri, en það er hluti af því hvað þetta er skemmtilegt – og ekki spillir að geta núna æft með eldri hópnum.